To największy, ważący do 1 tony ssak lądowy. Potężnie zbudowany, o brunatnej sierści, głowę i szyję porasta tzw. kądziel - czyli gęsta grzywa, rogi krótkie masywne. Zamieszkuje zwarte, wielkopowierzchniowe kompleksy leśne. Głównymi składnikami naturalnego żeru są rośliny zielne, trawy turzyce, pędy, liście,kore drzew. Aktualnie populacja żubrów na świecie liczy ok. 3400 osobników, z czego ok.700 żyje w Polsce na terenie Puszczy Białowieskiej, Puszczy Boreckiej, Puszczy Piskiej, Puszczy Knyszyńskiej, Nadleśnictwa Wałcz, Nadleśnictwa Kobiór oraz w Bieszczadach (kolejnych ok. 150 żubrów znajduje się w zamkniętych hodowlach).

Jeleń szlachetny (Cervus elaphus) – Występuje w Europie, Ameryce Północnej głównie w dużych, zwartych kompleksach leśnych, zwłaszcza w górach. Największy, po łosiu, żyjący u nas przedstawiciel rodziny jeleniowatych. Samce-byki osiągają masę średnio 350kg, samice-łanie 85kg. Ubarwienie latem rdzawobrązowe, zimą szarobrązowe z białą plamą na zadzie tzw. lustro. Jest zwierzęciem stadnym, łanie z młodymi żyją w chmarach pod przewodnictwem tzw. licówki (doświadczonej starej łani), a starsze byki zbierają się oddzielnie i tworzą mniej liczne grupy. Bardzo stare byki często prowadzą samotny tryb życia. W okresie od połowy września do początków października trwa u jeleni okres godowy czyli rykowisko. W tym czasie, wyposażone w poroże byki, rywalizują o względy łań, tocząc ze sobą liczne walki.

Jeleń wschodni (Cervus nippon) - Pochodzi z Azji Wschodniej. Z końcem ubiegłego wieku wprowadzony do Europy . W Polsce występuje tylko w okolicach Tolkmicka i koło Pszczyny. Niewiele większy od sarny. Najmniejsza forma jelenia wschodniego pochodzi z Japonii, a największa z Mandżurii. W lecie jasnobrązowy, w zimie ciemnobrązowy. Poroże samców jest niewielkie i ma nie więcej niż 8 odnóg. Godowy odgłos wydawany przez byka to wysoki, przenikliwy gwizd. Rykowisko odbywa się od końca września do początku grudnia. Masa do 110 kg.

Daniel (Dama dama) - Ten pochodzący z Bliskiego Wschodu gatunek trafił przed kilkoma wiekami do Europy Środkowej i Polski przez kraje Europy Południowej i Wielką Brytanię. Łatwiej niż inne jeleniowate (z wyjątkiem sarny) przystoswał się do życia w środowiskach zmienionych przez człowieka. Daniel żyje na wolności zarówno na terenach nizinnych, jak i pagórkowatych, a najbardziej odpowiadają mu tereny leśne z dużą ilością graniczących z lasem pól i łąk uprawnych. Mniej płochliwy od jelenia. Bardzo dobrze wietrzy i słyszy, ma lepiej rozwinięty wzrok od pozostałych jeleniowatych. Ubarwienie jest bardzo zmienne, na ogół płowe, rudobrązowe z jaśniejszymi plami. Samce do kwietnia noszą zwykle łopatowate poroże. Masa od 25 do 125 kg.

Pierwotnie występował tylko na Korsyce i Sardynii, ale został introdukowany w wielu miejscach Europy, początkiem XX wieku w Polsce. Najlepiej czuje się w terenach górzystych i podgórskich do wysokości 500-700 m n.p.m. Najmniejszy przedstawiciel dzikich owiec. Żyje w niewielkich stadach tzw. kierdlach czasami dość licznych. Starsze tryki samotnie lub w niewielkich grupach. W pokarmie dominują trawy , zioła, pokrzywy, owoce leśne, pędy roślin liściastych i iglastych. Latem suknia jest rudawo-brunatna, jesienią zmienia ubarwienie na ciemnobroząwe, samce na bokach ciała mają jasne plamy tzw. siodło. Tryki na głowie mają charakterystyczne rogi- ślimy, które u starszych osobników mogą mieć pokaźne rozmiary. Ruja przypada na listopad, grudzień. Między trykami dochodzi do walk. Owca w kwietniu lub maju wydaje na świat jedno czasami dwa młode. Masa od 25 do55 kg.

Jest jedynym przedstawicielem dziko żyjących świniowatych w Europie. Występuje prawie we wszystkich krajach Europy Zachodniej, Południowo-Wschodniej i Wschodniej .Zasięg naturalnego występowania nie obejmuje Wielkiej Brytanii i Skandynawii. W Polsce dzik jest pospolitym przedstawicielem tzw. zwierzyny czarnej. Samica dzika nazywana jest lochą, samiec odyńcem, a młode warchlakiem, warchlak o charakterystycznym paskowym umaszczeniu — pasiakiem.
Występują głównie w żyznych lasach liściastych i mieszanych z udziałem dęba i buka. Na bardziej ubogich siedliskach mogą powodować szkody w uprawach rolniczych. Dzik jest wszystkożerny. Okres godów tzw. huczka, przypada na listopad, grudzień. Młode przychodzą na świat czasami już w marcu w przygotowanym przez samice gnieździe- barłogu. Masa do 350 kg.

Żyje w Europie Środkowej i Południowej oraz w Azji Mniejszej i na Kaukazie W Polsce spotyka się go tylko na południu w Karpatach i na Podkarpaciu. Ubarwiony żółtawo szaro ze słabym paskowaniem, ciemno zakończony ogon, podobny do szarobrązowego kota domowego, z którym często się krzyżuje. Długość 45-68 cm, wysokość 35-40 cm, masa 5-8 kg, dorosłe osobniki są wyraźnie większe. Żbiki żyją pojedynczo w dużych, zwartych kompleksach leśnych i preferują polowania nocne. zdobyczą najczęściej są gryzonie, mniejsze ptaki. Ruja przypada na przełom lutego i marca. W Polsce objęty ochroną.

Pochodzi z Azji wschodniej. Bardzo ekspansywny, w Polsce stwierdzony w 1955 roku. Barwa nakrapianego futra jest czarno-srebrzysta do ciemnobrunatno żółtawej. Zamieszkuje tereny leśne. Osiąga wielkość niedużego lisa. Żywi się głównie płazami, gryzoniami, bezkręgowcami, ptakami. Aktywny przeważnie nocą, zapada w lekki sen zimowy. W Polsce uznany za szkodnika łowieckiego.

Pierwotnie występował w Ameryce Północnej, począwszy od 1930 roku, kiedy to kilkakrotnie uciekał z ferm zwierząt futerkowych stwierdzany również w Europie (obecnie także w Polsce). Wyglądem, umaszczeniem przypomina jenota. Ulubionym miejscem występowania są tereny wilgotne, bagniste obszary leśne oraz brzegi rzek i jezior. Jest zwierzęciem prowadzącym skryty tryb życia. Świetnie radzi sobie z chodzeniem po drzewach i dobrze pływa. Na zimę gromadzi zapasy tłuszczu i czasami zapada w lekką hibernację. Jest wszystkożerny. Okres godowy w lutym, marcu. Po ok. 2 miesiącach samica wydaje na świat 4-8 młodych.

Alpaki są hodowane głównie na zboczach Andów na obszarze od południowego Peru, Chile po północną Boliwię, a na świecie żyje ich ponad 4 miliony. Wysokość w kłębie 80–90 cm, masa ciała 45–70 kg. Ubarwienie różnorodne, najczęściej czarne lub brązowo-czarne, czasem białe. Alpaki są zwierzętami socjalnymi tworzącymi grupy rodzinne złożone z dominującego samca, kilku samic i ich potomstwa. Ciąża u alpaki trwa około 11,5 miesiąca, rodzi zazwyczaj jedno małe. Alpaki żyją około 20–25 lat. Hodowana w dużych stadach, na mięso i wełnę. Sierść alpaki wyróżnia się jedwabistym połyskiem. Występują dwie rasy alpak – suri i huacaya, różnią się okrywą włosową. Włosy suri dorastają do 50 cm długości. Z wełny alpaki produkuje się koce, poncza oraz wysokiej klasy odzież. Alpaki z natury są łagodnym i nieśmiałymi zwierzętami, dzięki czemu znalazły zastosowanie także w alpakoterapii. Nie odczuwają zagrożenia ze strony człowieka, ale mają wrodzoną niechęć do lisów i psów. Są także wykorzystywane do pilnowania stad owiec i kóz. Składają odchody w jednym miejscu zarówno na pastwisku jak i w pomieszczeniu gdzie przebywają. Alpaka ma małą porośniętą obfitym runem głowę, małe spiczaste uszy, pysk zakończony dwudzielną wargą, która pomaga w skubaniu żywności. Liczba zębów u alpak zmienia się wraz z wiekiem podobnie jak u innych zwierząt gospodarskich. Alpaki mają 22 zęby mleczne, a po osiągnięciu 6 lat- 34 zęby stałe. W odróżnieniu od pozostałych przeżuwaczy w ich górnej szczęce są również zęby. U samców występuje dodatkowa para kłów, które wykorzystują w walce w okresie godowym. Stopy alpak, mimo przynależności do rodziny parzystokopytnych zbudowane są z dwóch zaopatrzonych w poduszki palców, zakończonych paznokciem.

Jest mieszańcem klaczy konia domowego i ogiera osła. Najczęściej bezpłodny, jedynie ok 5% mulic pozostaje płodnych. Z zewnątrz jest bardziej podobny do konia. Wysokość w kłębie do 180 cm. Muły są bardzo wytrzymałe i wydajne w pracy, mają niewielkie wymagania żywieniowe. Wykorzystywane zwłaszcza na terenach górskich jako zwierzęta pociągowe i juczne. Czasem wykorzystywane w onoterapii zamiast osła. W Polsce spotykany sporadycznie, na świecie hodowany głównie na Bliskim Wschodzie, w Azji, Afryce i w obu Amerykach.

Reprezentuje typ użytkowy mleczny. Doskonale przystosowuje się do trudnych warunków środowiska, jest niewybredna w doborze pasz. Odznacza się cechami charakterystycznymi dla populacji autochtonicznych, czyli dużą odpornością i zdrowotnością, długowiecznością, a także dobrą plennością. Kozy posiadają bródkę i często "dzwonki" na szyi. Umaszczenie białe, o gęstym, półdługim włosie (możliwe wystąpienie podszytu puchowego). Krótkie, cienkie rogi są wzniesione ku górze i tyłowi u kóz, u kozłów zaś wielkie, rozłożyste, z charakterystycznym spiralnym skrętem w prawo. Na głowie u obu płci często występuje charakterystyczna grzywka nad oczami. Kiedyś licznie występowała w okolicach Karpat. W drugiej połowie XX wieku uznana została za rasę wymarłą. Obecnie trwają prace nad restytucją rasy,które dają szanse na uratowanie jej od wyginięcia.